دنیز جلالیان: پس از دوماه بی خبری از زینب جلالیان ، خواهرم در سلول انفرادی در کرمان است

تاریخ ارسال 29.07.2020

دنیز جلالیان خواهر زندانی سیاسی زینب جلالیان خبر داد: پس از دوماه بی خبری از زینب جلالیان ، خواهرم در سلول انفرادی در کرمان است.

به گزارش کانون حقوق بشری نه به زندان – نه به اعدام، ۱۰مرداد۹۹، به نقل از شبکه حقوق بشر کردستان، دنیز جلالیان، خواهر زندانی سیاسی مقاوم زینب جلالیان به این شبکه گفته است: «ظهر امروز پنج‌شنبه ۷ مرداد، زینب جلالیان پس از دو ماه موفق به تماس تلفنی با خانواده خود شد و گفته است که به اعتصاب غذای خود پایان داده و هم‌اکنون در یک سلول مخصوص تک نفره در زندان مرکزی کرمان به‌سر می‌برد.»

وی همچنین گفت که زینب جلالیان از حضور دو بازجو امنیتی در کنار خود خبر داده و گفته که حق صحبت کردن به زبان کردی را ندارد و وی را مجبور به صحبت به زبان فارسی کرده‌اند.

دنیز جلالیان در این مصاحبه ابراز داشت: «زینب جلالیان در حالی که صدای وی به شدت گرفته بود و مرتبا سرفه می‌کرد، گفته است که بازجویان امنیتی دلیل این تبعید وی را ارسال اخبار زندان به نهادهای حقوق بشری و نوشتن نامه‌های سرگشاده اعلام کرده‌اند».

زینب جلالیان در تاریخ ۱۰ اردیبهشت امسال به صورت ناگهانی توسط ماموران امنیتی از زندان محل نگهداری خود در خوی خارج شد. پس از یک هفته مشخص شد که وی به زندان قرچک منتقل شده است. به گفته خانواده این زندانی سیاسی «ماموران او را به مدت دو روز با دستبند و پابند از زندان خوی به ارومیه و کرمانشاه و از آنجا به دادسرای اوین و در نهایت به زندان قرچک منتقل کردند و در این مدت حتی آب و غذای کافی هم به زینب نداده بودند.»

زینب جلالیان در مدت نگهداری در شرایط سخت زندان قرچک به کرونا مبتلا شد اما ماموران از هرگونه رسیدگی به وی خودداری کردند.

در تاریخ ۳۱ خرداد با درخواست بازگشت به زندان خوی یا انتقال به زندان اوین و همچنین رسیدگی‌های لازم پزشکی دست به اعتصاب غذا زد، اما در ششمین روز از اعتصاب غذا در تاریخ ۵ تیر مجددا از بند قرنطینه زندان قرچک به مکانی نامعلوم منتقل شد.

شایان یادآوری است که ماموران اطلاعات تلاش زیادی برای خریدن و به ندامت کشاندن این زندانی سیاسی کرده و می کنند در آخرین گزراش در این رابطه خانواده جلالیان اظهار داشته که در طول مدتی که زینب جلالیان در قرچک ورامین زندانی بوده، دو نفر که خود را «وکلای حقوق بشری» معرفی کرده اند با خانم جلالیان ملاقاتی داشته و از وی خواسته اند تا برای بهبود وضع خود با نهادهای امنیتی همکاری کند. زینب جلالیان اما به خانواده خود گفته بود که بدلیل عدم اعتماد به این افراد، از ادامه گفت و گو و صحبت با آنها وطرح خواسته هایش خودداری کرده است.

این زندانی سیاسی مقاوم پیشتر نیز بارها و بارها درخواستهای ماموران وزارت اطلاعات را برای انجام مصاحبه و ندامت رد کرده و اگر چه فشارهای بسیار زیادی از جمله شکنجه و محرومیت از درمان و احتمال از دست دادن بینایی چشمانش را تحمل میکند اما حاضر به همکاری با وزارت اطلاعات و دیکتاتوری جمهوری اسلامی نشده است.

از جمله اینکه وزارت اطلاعات شرط فرستادن زینب جلالیان به بیمارستان برای درمان را مصاحبه تلویزیونی اعلام کرده است و این زندانی سیاسی از انجام اینکار نیز امتناع کرده و به همین دلیل علیرغم تایید پزشکان در مورد ضرورت درمان، وی از این حق محروم میباشد.

زینب جلالیان نوشته است: «ای ستمگران، نظاره‌گر بودید و هستید، دیدید نمی‌شود با قتل‌عام، شکنجه و زندانی کردن ما زنان، جلوی حق خواهی ما را بگیرید. وقتی یک زن جوهرش با آزادی سرشته شده باشد، هیچ ظلم و زوری نمی‌تواند او را به زانو در بیاورد.
من زمانی به این حقیقت پی‌بردم که در چنگال ستمگران جمهوری اسلامی بودم. لباسهای مرا بر روی تنم پاره کردند، چشم‌هایم را بستند، دست و پایم را با زنجیر به تخت آهنی بستند و شکنجه وحشتناک مرا شروع کردند. باور کنید هر وقت ستمگران، ظلم و شکنجه را بر من بیشتر می‌کنند، من جسورتر و مقاوم‌تر می‌شوم.».

سازمان عفو بین‌الملل با انتشار بیانیه‌ای در اسفند۹۸ از مقامات حکومتی ایران خواست که زندانی سیاسی زینب جلالیان را آزاد کنند و به ۱۲ سال حبس ناعادلانه وی پایان دهند