روز ۲۵ اردیبهشت ۱۴۰۱ رسانه‌های داخلی اعلام کردند برگزاری تمامی مسابقات فوتبال در کشور بدون تماشاچی شد! وزارت کشور دولت سیزدهم که وزیرش یک پاسدار است که نام وی در عملیات تروریستی خارج از ایران نیز ثبت شده، ناگهان به یاد کرونا افتاده و چون «شیوه‌نامه‌های بهداشتی» در ورزشگاه‌ها رعایت نمی‌شود، دستور داده که «هرگونه مسابقه با حضور تماشاگر در تمامی لیگ‌های برتر یک و دو و سه در ورزشگاه‌ها ممنوع است»!
هنوز مدت زیادی نگذشته، پنجم خرداد یعنی سه روز پس از فاجعه‌ی مرگبار فرو ریختن ساختمان متروپلِ آبادان، نوحهی «سلام فرمانده» در استادیوم «آزادی» با حضور اقلیتی از طرفداران رژیم و افرادی که به هر دلیلی تن به چنین نمایش‌هایی می‌دهند، اجرا شد. آنهم نه‌تنها بدون رعایت «شیوه‌نامه‌های بهداشتی» بلکه مختلط و بدون جداسازی جنسیتی!
نوحه تهییجی و ضدکودک «سلام فرمانده» نه تنها به شدت جنگ‌افروزانه است بلکه به نظر می‌رسد، تدارک ذهنی و تبلیغاتی برای جنگی است که جمهوری اسلامی در سر می‌پروراند و عین جنگ هشت ساله، گویا کودکان و نوجوانان را به عنوان گوشت دم توپ در نظر گرفته. صرف نظر از اینکه مفهوم «جنگ» حتی نسبت به جنگ آمریکا علیه طالبان در افغانستان و صدام در عراق بسیار تفاوت یافته چه برسد به جنگ ایران و عراق، اما جمهوری اسلامی ثابت کرده پروایی در استفاده از زن و مرد و کودک به عنوان «سپر انسانی» در زمین و هوا و مناطق اتمی و موشکی ندارد!
متن این نوحه که مشابه همان کلید پلاستیکی بهشت است که نظام به گردن کودک‌سربازان می‌آویخت و آنها را به قتلگاه‌های غرب و جنوب کشور می‌فرستاد، به خودی خود سند جنایت و جنگ‌افروزیست و با اینکه بر ۱۴۰۰ و دهه نودی‌ها تأکید می‌کند اما بعید است «عاشقان ولایت» فرزندان خود را قربانی جنگی کنند که این نوحه آن را ستایش می‌کند.
مدت‌هاست که جمهوری اسلامی برجام در دست بر سر دوراهی یا جام زهر یا جنگ ایستاده! حال آنکه غرب، علاوه بر سازش یا جنگ، راه دیگری دارد که بجز جمهوری اسلامی به سود همگان است: حساب روی مردم ایران و پشتیبانی از اعتراضات و حق آنها در خلع قدرت از حکومتی که ضد منافع آنها و کشورشان است! مردمی که یک نظام حقوقی دمکراتیک و سکولار می‌خواهند که گسست انقلاب۵۷ و نظام برآمده از آن را به تاریخ بسپارد. بیهوده نیست وقتی حکومت برای خود «سلام فرمانده» راه انداخته تا به خود روحیه بدهد، مردم آن را «درمانده» و «وامانده» و«پسمانده» خوانده و فریاد می‌زنند: رضاشاه، روحت شاد! این، همان پل تاریخی از امروز به میراث گذشته برای عبور از گسست۵۷ و رسیدن به آینده است.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر