داوود رحمانی همکار لاجوردی و شکنجه گر زندان قزل‌حصار در دههٔ۶۰ که سازنده محفظه‌های قبر برای شکنجه زندانیان سیاسی به ویژه زنان بود، در ۷۶ سالگی در اثر بیماری به درک واصل شد.
New Title
این لمپن چاقوکش به مدد معجزه‌ی «انقلاب اسلامی» در مردادماه ۱۳۶۰ به ریاست یکی از بزرگترین زندان‌های جمهوری اسلامی رسید و در این راه همسر و برادرش نیز او را همراهی می‌کردند.
حاج داوود رحمانی به اقتضای زندگی در محله‌‌ای که نگرش‌های دینی به طور سنتی در آن جریان داشت و بعدها یکی از پایگاه‌های رژیم و باندهای جنایتکار آن شد، جذب تبلیغات حکومتی شد و به سیاست و مذهب روی آورد.
او به لحاظ خاستگاه فکری و پایگاه طبقاتی به طیف لمپن‌های دادستانی بیشتر نزدیک بود تا به مؤتلفه و متدینین سنتی رژیم.
خودش نیز به این حقیقت اذعان داشت و همواره تأکید می‌کرد که «انقلاب اسلامی» او را از ورطه‌ی نابودی نجات داده و به راه رستگاری کشانده است و از این بابت وامدار «انقلاب» و «اسلام» است.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر