دره پنجشیر در محاصره مزدوران پاکستانی و عرب طالبانی است و سخنگوی دفتر سیاسی طالبان دقایقی پیش پیشنهاد فرمانده جبهه مدافعان پنجشیر برای گفتگو را رد کرد و گفت چیزی برای مذاکره باقی نمانده است.
در پی انتشار این اخبار برخی کاربران دردنامه‌های کوتاه خود را برای برخی سایت ها از جمله بهارنیوز ارسال نموده‌اند:
امشب فقط باید گفت: خاک بر سر انسانیت‌دروغین.
خاک بر سر قدرت‌های پوشالی منطقه و ابر قدرت‌های کشکی.
خاک بر سر همه آنهایی‌که سکوت کردند
از طالبان حمایت کردند
و شرف و ناموسشان را حراج کردند.
و خاک بر سر آنانی‌که ناجوانمردانه فرار کردند.
درود بر برادران مقاومت.
درود بر شرف و غیرت و بزرگی روحتان.
کاش با شما بودیم. افسوس و صد افسوس.
*****************
شیرمردان مظلوم دره پنجشیر!
شما نمی دانید در محاصره دشمن بودن و ایستادن و تسلیم نشدن چه شجاعت و از خودگذشتگی عظیمی را می طلبد. می دانید چه چیز در محاصره دشمن بودن ترسناک است؟! اینکه از رسیدن کمک از بیرون ناامید باشی! و این شرایط امروز احمد مسعود و یارانش در پنجشیر است. فرماندهان پنجشیر این امکان را داشتند که چون دوستم به ازبکستان بروند و شاهانه زندگی کنند و یا چون اسماعیل خان به مشهد بیایند و بر خوان جمهوری اسلامی بنشینند.
حتی بیشتر از این! احمد مسعود می توانست به آسانی به لندن برود. از همانجایی که دو ماه قبل آمد و از کناره های رودخانه تیمز خودش را به قلب آتش رساند. پنجشیر امروز مظلوم‌ترین صحنه نبرد تاریخ است. نه مانند فلسطین برگ بازی پوکر خطرناک خاورمیانه است و نه همچون سوریه سرش به روسیه وصل است و پایش به ایران و نه مثل یمن صفحه شطرنج ایران و عربستان و امارات. اینجا سرزمینی است که ایمان فلک رفته به باد! نه چین دلش برایش می سوزد که راه ابریشم از میان تنگه های صعب العبورش نمی گذرد و نه آمریکا و ناتو که بیاید در آن سرزمین های بلند از دفق بشر و دموکراسی دم بزند.
قدرتی که پس از ۲۰ سال نتوانست تجهیزات بی شمار نظامی اش را به هنگام فرار از معرکه بردارد و با خودش ببرد. افسوس که بشر مدرن نتوانسته سیاست جهانی درستی داشته باشد. اگر جهان اندکی انصاف داشت و ذره ای از حقوق بشر می فهمید، امروز باید سازمان ملل رسما برای پنجشیر آذوقه و مهمات و نیرو می فرستاد. یا باید ناتو و آمریکا را به پای میز محاکمه می کشانید که چرا کشوری را به چنین سرنوشت شومی دچار کردند!
من شخصا با تعریف عمق استراتژیک و کشاندن ایران به مناقشات منطقه ای مخالفم؛ ولی نمی دانم چگونه است که عمق استراتژیک ما برای مبارزه با داعش تا سواحل مدیترانه کش پیدا می‌کند ولی به آنسوی مرز خراسان نمی‌رسد! جایی که همان داعش هزار هزار نیرو برای تسخیر پنجشیر گسیل داشته است. همان داعشی که بی هیچ شرمی نام شاخه اش را هم خراسان گذاشته است.
آه! ای پنجشیر! ای احمد مسعود! بسی مظلومانه می‌جنگید وقتی‌که از این تنور سرد بی عدالتی بشر قرن بیست و یکم هیچ نانی برای شما گرم نمی شود! درودتان باد! نامتان به عنوان مظلوم ترین رزمندگان آزادی جاودان خواهد ماند.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر