مردم ایران در سال‌های اخیر با بحران‌های جدی اقتصادی و به تبع آن با گسترش فقر، ورشکستگی مالی، فروپاشی خانواده، بیکاری و اعتیاد روبه رو بوده اند. این مشکلات پس از همه‌گیری کرونا رشد فزاینده‌ای یافت و کار به افزایش درصد خشونت رسید. در این میان افزایش اختلالات روانی نیز به شدت پررنگ شده است.
سایت اقتصاد 24 نوشت: در سال ۱۳۹۸ گفته شده بود از هر ۴ ایرانی یک نفر دچار اختلال روانی است و بر اساس این آمار حداقل ۲۵ درصد ایرانی‌ها دچار اختلالات جدی روانی شده بودند. در دی ماه سال ۱۳۹۵ روزنامه ایران نوشته بودکه «بیماری‌های روان در ایران و عرضه و تقاضا در این زمینه از آن چیز‌های گیج‌کننده است؛ آمار‌ها می‌گویند حداقل ۲۱ درصد مردم ایران از یک اختلال روانی رنج می‌برند و لااقل ۶۰ درصد نیز به نوعی از افسردگی خفیف مبتلا هستند.»
در این میان برخی منابع از اختلال روانی ۵۰ درصدی جمعیت ایران سخن می‌گویند. معاون اجتماعی سازمان بهزیستی، در همین رابطه به افزایش آسیب‌های اجتماعی وافزایش ۸برابری تماس با اورژانس اجتماعی اشاره می‌کند. هم چنین به نظر می‌رسد که تا بیش از ۴۰ درصد از افراد بالای ۱۵ سال در کشور، به اختلال روانی مبتلا بود و نیاز به مداخله روانشناسی دارند. سالانه ۴۱ هزار نفر نیز به دلیل خودکشی جان خود را از دست می‌دهند؛ و این‌ها همه عواملی هستند که موجب شده، میزان مصرف دارو‌های روانپزشکی و آرام‌بخش‌ها افزایش یابد.
در این شرایط و در حالی که بحران‌های مختلف روان بسیاری از شهروندان را به فروپاشی کشیده است، اما سوال این است که چطور شهروندانی با میانگین در آمد ۳ میلیون تومان در ماه از پس هزینه‌های سنگین خدمات روانپزشکی و مشاوره در کشور می‌توانند برآیند؟
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر