شکوه میرزادگی
آتشی که هرگز فرو نمی نشیند
این روزها همزمان است با مراسم نگاهداری از «آتش مقدس» آتشکده های زرتشتی. اما امسال مراسم نگاهداری از آتشِ آتشکده یزد، که بزرگترین آتشکده کنونی ایران است، بدون حضور علاقمندان اجرا می شود. با این حال امسال هم موبدان همچنان آتش را زنده نگاه می دارند ، آتش مقدسی را که 1500 سال است در ایران شعله می کشد، و یادآور زمان هایی ست که ایرانیان به آب و آتش و درخت و خاک و خورشید و روشنایی و شادمانی عشق می ورزیدند.
مراسم هر ساله ای که برای نگاهداری از این آتش برگزار می شود، عنوانش «تغذیه آتش» است. در این مراسم، که هر ساله عده زیادی در آن حضور دارند، آتش و آتشدان را چون موجود زنده ای تمیز می کنند و مواد خوش بوکننده ی گیاهی در آن می ریزند و چوب های درختان خوش بو به آن اضافه می کنند و موبدان که در واقع نگاهدارنده آتش هستند دسته جمعی و در تمام مدت سرودهایی زیبا و دلگرم کننده از گاتاها می خوانند.
امسال به دلیل کرونا (یا به هر دلیل دیگری) این مراسم فقط با حضور موبدان انجام می گیرد و مردمان نمی توانند در این مراسم حضور داشته باشند.
آتشکده ی یزد 1500 سال پیش، از آتش آتشکده کاریان در لارستان برداشته و به یزد برده شد. 700 سال در آنجا روشن بود، سپس به اردکان برده شد، و نزدیک به 300 سال در آنجا از آن نگاهداری شد و دوباره در سال 852 خورشیدی، به یزد برده شد.
در تمام این 1500سال باورمندان به زرتشت، پیامبر دانای ایرانی، و باورمندان به فرهنگ ایرانی که آتش یکی از مهمترین عناصر آن است، گاه علنی و بیشتر در خفا از آن نگاهداری می کرده اند. تا در دوران رضاشاه، در سال 1313، آتشکده ای در یزد ساختند و آتش را که در خانه ی یکی از موبدان بزرگ به نام «تیراندازآذر گشسب» نگاهداری می شد به آنجا می برند تا آتش و آتشکده دوباره به صورت علنی برپا و برقرار باشد. و این آتشکده از آنزمان تا کنون در آنجا قرار دارد.
و چه زیبا و امیدآفرین است که هنوز آتش نه تنها در آتشکده ها، که در سینه ی ایرانیانی شعله می کشد که از تاریکی و تاریک دلان می گریزند و همچنان به فرهنگ روشن و خردمدار ایرانی خود عشق می ورزند.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر